Nasza wizja

Akademia Młodego Piłkarza Progres powstała z myślą o szkoleniu chłopców i dziewcząt w wieku od 4 do 10 lat. Jest to najważniejszy okres w kształceniu zwrotności i koordynacji dzieci . Dzięki rozpoczętemu treningowi już w wieku Bambini zyskujemy szereg pozytywnych aspektów. Piłka nożna to nie tylko ruch i aktywność fizyczna ale także doskonały aspekt w wychowaniu naszych pociech . Dostarcza radości ze zwycięstw a także uczy godnie znosić porażki. Trening jest przygotowaniem dziecka do realnego życia, któremu będzie musiało stawić czoło. Trening i wspólna zabawa pozwala dziecku rozwijać się dużo szybciej niż jego rówieśnicy co skutkuje efektywniejszą nauka w szkole a także szybszym rozwojem intelektualnym.

Charakterystyka wieku Bambini ( do 7 roku życia )

Okres Bambini to czas w życiu dziecka, w których zaobserwować możemy szereg licznych zmian w sferze biologicznej, somatycznej i psychomotorycznej, jest to również czas kształtowania się podstawowych struktur osobowości. Około 3 roku życia następuje wyodrębnienie struktury „ja” co sprzyja późniejszemu osiągnięciu poczucia własnej tożsamości i możliwości kontrolowania własnego zachowania. Wszechstronny rozwój dziecka, który dokonuje się w okresie przedszkolnym, ma istotny wpływ na opanowywanie przez nie różnych umiejętności. Rozwój procesów intelektualnych pozwala dziecku na odbiór informacji, ich przechowywanie oraz reprodukcję, a także na przetwarzanie. Wzrost interakcji, w wyniku rozszerzenia się kontaktów społecznych dziecka z osobami dorosłymi i rówieśnikami powoduje zwiększenie się i rozbudowanie jego doświadczeń oraz perspektywy czasowej. W miarę jak wzrasta samodzielność i postępuje rozwój intelektualny dziecka poszerza się sfera jego zainteresowań, wybiegając coraz bardziej poza najbliższe otoczenie. Efektem są stałe postępy w rozwoju umysłowym oraz w procesie rozwoju fizycznego, które powodują równoczesne przekształcenie się zachowań.

Zmiany, które zachodzą w rozwoju dziecka w okresie przedszkolnym, mają duże znaczenie w oddzieleniu się czynności poznawczych od działań praktycznych. Rozwój dziecka to wzajemne powiązanie i przeplatające się ze sobą sfery rozwoju fizycznego, psychicznego, społecznego i emocjonalnego. W wieku przedszkolnym, mimo że jest to okres intensywnych zmian, różnice w rozwoju dziecka trzy i czteroletniego są stosunkowo niewielkie. Dopiero u dziecka pięcioletniego i sześcioletniego obserwujemy odrębny rytm rozwoju.

Rozwój fizyczny

Pojęcie „rozwój fizyczny” jest bardzo obszerne, obejmuje bowiem całokształt biologicznych, biochemicznych i biofizycznych zachodzących w organizmie. Procesy te warunkują rozrastanie się i dojrzewanie organizmu. Zmiany, które obserwujemy u człowieka są przejawem tych procesów. Następują one po sobie w określonej kolejności i kierunku i są nieodwracalne. Ukształtowanie cech dziecka zależne jest od całego szeregu czynników, przede wszystkim natury biologicznej i środowiskowej. Czynnikiem biologicznym są pewne predyspozycje, które dzieci dziedziczą po swoich rodzicach. Są one predysponowane do osiągnięcia dużych lub małych wymiarów ciała, do szybkiego lub wolniejszego tempa procesów rozwojowych. Na to dziedziczne podłoże nakładają się warunki środowiskowe, w jakich dziecko wzrasta. Jeżeli od urodzenia otoczone jest ono właściwą, racjonalną opieką, która zaspokaja jego potrzeby fizyczne i psychiczne – rozwój będzie przebiegał zgodnie z zadatkami dziedzicznymi. Dziecko przebywające w złych warunkach środowiskowych, nieodpowiednio żywione, źle pielęgnowane, wychowujące się w złej atmosferze rodzinne – rośnie gorzej, rozwija się wolniej, nie ma szans realizowania swych genetycznych uwarunkowań. Pojawiają się opóźnienia rozwojowe.
Rozwój nie przebiega w jednakowym tempie i rytmie. Są w życiu dziecka okresy przyśpieszonego i zwolnionego wzrastania, nasilenie i osłabienie procesów dojrzewania poszczególnych organów i ich funkcji. Wiedza w tym zakresie pomaga w interpretowaniu zjawisk rozwojowych: traktowania ich jako prawidłowych, fizjologicznych lub wymagających zaostrzenia czujności w celu zapobiegania ewentualnym odchyleniom.
Okres od 4 do 7 roku życia nie należy do okresów o wybitnie nasilonych procesach rozrostu organizmu, nie mamy tu gwałtownych skoków w przyrastaniu wysokości i ciężaru ciała. Szybkość procesów rozwojowych maleje w porównaniu z okresem wcześniejszym. Dotyczy to nie tylko procesów somatycznych (wysokość, ciężar ciała), ale i poszczególnych organów. Nieco wolniejsze tempo rozwoju wykazuje więc mózg (najintensywniejszy rozwój tkanki mózgowej następuje w pierwszych trzech latach życia), znacznie wolniejsze trzustka i żołądek, zupełnie wolne śledziona, nerki i płuca.
Wraz ze wzrostem wzmożonej aktywności ruchowej następuje szybki rozwój kośćca, powstaje cały szereg punktów kostnienia (w obrębie kości ramieniowej, przedramienia, nadgarstka, palców, kości udowej, podudzia i stopy). Przejawem poprawnie przebiegających procesów kostnienia jest wymiana zębów mlecznych na stałe.
Równocześnie z rozwojem kośćca intensywnie rozwija się układ mięśniowy, zwiększa się masa mięśni. Zmianie też ulegają wysokość i ciężar ciała, które na przełomie 6,7 roku życia są tak intensywne że dla swego charakteru zostały nazwane „skokiem” szkolnym. Znacznym zmianom ulegają też proporcje ciała, szczególnie w obrębie tułowia; wydłużanie się kończyn dolnych i górnych, zmiany proporcji głowy, szyi. Stabilizuje się „postawa ciała”, czyli układ poszczególnych odcinków ciała zapewniający człowiekowi możliwość utrzymywania się w pozycji stojącej. Jej głównym elementem jest kręgosłup, miednica, klatka piersiowa, kończyny. Postawa to indywidualna cecha i ma ogromne znaczenie dla zdrowia człowieka. Przeciętna postawa dziecka w wieku przedszkolnym charakteryzuje: wypukły „duży” brzuch, w kręgosłupie wyraźnie zaznaczone wygięcia lędźwiowe, nieznaczne wygięcie piersiowe, lekki przykurcz bioder i lekkie ugięcie kolan.
Wraz z dojrzewaniem układu nerwowego oraz narządów ruchu, następuje rozwój sprawności ruchowych. Przebiega on w dwóch kierunkach: rozwoju umiejętności praktycznych, polegających na zdolności posługiwania się przedmiotami i narzędziami codziennego użytku oraz rozwoju sprawności ruchowych, wywodzących się z tak zwanych ruchów swobodnych i postawno – lokomocyjnych. Dziecko w wieku przedszkolnym może osiągnąć wysoki poziom sprawności ruchowej, jeśli będzie poddawane systematycznym ćwiczeniom odpowiadającym jego rozwojowi i naturalnym zainteresowaniom i potrzebom. Dziecko 6-letnie jest bardziej silne niż dzieci młodsze, wytrzymałe, zręczne, zwinne, odznacza się większą jeszcze precyzją i skoordynowaniem ruchów. Ma szybkie i celowe reakcje, jest spostrzegawcze i pojętne. Jest to etap, kiedy można doskonalić formy wykonywania czynności i kiedy można wymagać od dziecka, aby to co wykonuje – wykonywało pewnie, płynnie i swobodnie.
Zachodzące w rozwoju fizycznym dziecka zmiany pomiędzy trzecim a siódmym rokiem życia charakteryzują się zwiększoną wydolnością całego organizmu oraz poszczególnych jego organów. Wraz ze zwiększającymi się wymiarami ciała postępującymi z wiekiem dziecka następuje intensywny wzrost wysokości i zwiększa się waga ciała. Zmieniają się proporcje ciała poprzez wydłużenie kończyn i znaczny przyrost masy mięśniowej oraz ostateczne ukształtowanie się krzywizn kręgosłupa. Wraz z wiekiem zwiększa się również wydolność organizmu do większego wysiłku fizycznego, spowodowana rozwojem organów wewnętrznych, zwłaszcza serca i płuc. Większość zmian w rozwoju fizycznym prowadzi do rozwoju motoryki dziecka, która przejawia się m. in. we wzroście koordynacji ruchów, powodując większą precyzję, wykonywanych czynności. Stąd dziecko 6 letnie jest bardzo aktywne ruchowo. Równocześnie rozwój układu nerwowego ułatwia szybsze przyswojenie nowych form działalności oraz umożliwia lepszą kontrolę nad własnymi ruchami, by skutecznie nimi kierować lub je korygować. Taki poziom rozwoju ruchowego pozwala na podjęcie przez dziecko różnorodnej działalności oraz angażowanie się w gry i zabawy nieodzowne dla dalszego rozwoju procesów poznawczych i określonych umiejętności.

Rozwój psychiczny

Z rozwojem fizycznym związany jest rozwój psychiczny dziecka. W trakcie swojej aktywności ruchowej poznaje ono coraz więcej nowych przedmiotów i zjawisk. Posługując się przedmiotami, coraz łatwiej różnicują ich cechy. Ale dopiero w szóstym roku życia rozpoznaje prawidłowo konkretne przedmioty i ich kształty, np. figury geometryczne. Percepcja to proces, który jest możliwy dzięki rozwojowi organizmu, aktywności własnej oraz zdobywaniu doświadczeń. Rozwój zmysłowego poznawania świata to postępujące wraz z wiekiem subtelniejsze i dokładniejsze różnicowanie własności i aspektów postrzeganego obiektu. Charakterystyczny dla okresu bambini rozwój percepcji jest ściśle powiązany z działaniem podejmowanym przez dziecko. Budowanie, konstruowanie, manipulowanie, układanie, rysowanie itd. powodują, że różne czynności inicjowane spontanicznie przez dziecko rozwijają u niego coraz to bardziej świadome czynności postrzegania. Poprzez rozwój spostrzeżeń dziecko uzyskuje lepszą orientację w otaczającym go świecie, a wyodrębnione właściwości przedmiotów lepiej ukierunkowują jego działanie. Jest to wynikiem doskonalenia się zdolności do dokonywania analizy i syntezy spostrzeżeniowej.

Rozwój fizyczny ma bezpośredni i pośredni wpływ na zachowanie się dzieci. Bezpośrednio rozwój fizyczny determinuje to, co dzieci mogą robić. Jeżeli na przykład dzieci są dobrze na swój wiek rozwinięte, będą mogły współzawodniczyć w zabawach i w sporcie na tych samych warunkach co ich rówieśnicy. Jeżeli nie są dobrze rozwinięte fizycznie, wówczas ich sytuacja we współzawodnictwie jest gorsza i mogą być wykluczone z grupy rówieśniczej. Pośrednio rozwój fizyczny wywiera wpływ na postawy dzieci w stosunku do siebie samych i innych ludzi. To z kolei znajduje odbicie w sposobie przystosowania się dzieci.
W miarę rozwoju dziecka i gromadzenia przez nie coraz większej liczby doświadczeń oraz ich porządkowania i różnicowania większego znaczenia zaczyna nabierać pamięć, która jednak przez prawie cały okres przedszkolny ma charakter mimowolny. Dopiero około szóstego roku życia zaczynają się pojawiać początki pamięci dowolnej, która umożliwia nabywanie doświadczeń, przechowywanie ich, a następnie wykorzystanie w różnych okolicznościach. Procesy pamięci odgrywają szczególną rolę w procesie czytania, gdyż przechowują informacje i umożliwiają czytającemu dostęp do posiadanej wiedzy zgodnie z wymaganiami tekstu. Pamięć wzrokowa i słuchowa umożliwia zapamiętywanie i odtwarzanie poznanych znaków graficznych. Zapewnia też ciągłość myślowego przetwarzania informacji.
We wcześniejszej fazie okresu przedszkolnego rozwój pamięci jest przyczyną istotnych zmian w sferze psychiki dziecka. Rozwój pamięci umożliwia rozwój myślenia. Dziecko zaczyna myśleć kategoriami ogólnych wyobrażeń, liczy się z obiektywnymi cechami przedmiotów i zjawisk. Wyobrażenia są ściśle powiązane z aktywnością zmysłowo – ruchową. Im więcej pobudzeń dostarcza dziecku konkretna sytuacja, tym jego doświadczenia są bogatsze i trwalej zapamiętane. Sytuacje nowe, nawet nigdy nie oglądane przez dziecko stają się przedmiotem jego umysłowych czynności np.: porównywanie faktów, związanie ich ze sobą, wysnuwanie domysłów, prostego wnioskowania. Wzrost doświadczeń dziecka powoduje, że jego działanie staje się bardziej celowe i wyzwala chęć sprawdzenia spostrzeżeń, wyobrażeń i domysłów. Wraz z rozwojem dziecka wzrasta rola marzeń. Do rozwoju wyobrażeń nie wystarczają doświadczenia, które dziecko nabywa w czasie własnej obserwacji ale konieczne jest jeszcze przekazanie mu doświadczeń innych osób.

Postawa Trenera, zajęcia treningowe, sprzęt

Okres Bambini przypada na pierwsze lata nauki w szkole podstawowej. W polskim systemie edukacji ogólnej do 3 klasy Szkoły Podstawowej włącznie prowadzą nauczyciele wychowania zintegrowanego. Oznacza to, że w praktyce zajęcie wychowania fizycznego prowadzone są przez osoby bez wykształcenia sportowego. Rola edukacji piłkarskiej spada często na prywatne szkółki piłkarskie zakładane przy szkołach, gdzie udział w zajęciach jest niestety odpłatny. Na etapie „Bambini” najważniejsza jest zabawa i rozwój wszechstronnej sprawności motorycznej w tym głównie koordynacji ruchowej i techniki biegu. Nie wolno kopiować treningów z etapu juniorów czy seniorów. Dzieci dobrze znoszą intensywne, ale krótkie wysiłki. W zajęciach powinny dominować zróżnicowane formy ruchowe o przewadze formy zabawowej, z dużą ilością zadań bieżnych, skocznych, przetoczeń, czołgania się i balansowania, dlatego też zaleca się aby podczas organizacji zajęć sportowych stosować różne przyrządy i przybory takie jak koła, obręcze, skrzynie, ławki, materace, piłki, balony, taśmy itp, co również zwiększy atrakcyjność zajęć. Trening powinien opierać się głównie na grach i zabawach, poprzez które możemy kształtować różne cechy motoryczne, takie jak skoczność, szybkość czy gibkość. Ważnym elementem podczas przygotowywania jednostki treningowej są zajęcia z piłką(oswajanie się z nią) różne formy jej prowadzenia, przyjęcia, podania. Można również używać różnych rodzajów piłek np. tenisową, siatkową, gumową itp.). Dzieciom w tym wieku zależy najbardziej na tym, aby być cały czas przy piłce, dlatego też należy stosować małe gry od 1x1 do max. 4x4, aby ograniczyć liczbę zawodników na boisku oraz uniknąć tzw „kopaniny”. Podczas treningu należy stosować wszechstronne środki treningowe obejmujące wszystkie rodzaje ruchów z i bez przyboru, zachęcać i stymulować pracę w małych grupach.

Bardzo istotnym elementem jest rola trenera podczas treningu i poza nim. Dzieci w tym wieku traktują go jako wzór do naśladowania, dlatego też każdy trener powinien być przygotowany w 100% na każde zajęcia. Trener każde zajęcia powinien zaczynać i kończyć razem z dziećmi np. poprzez zbiórkę w ustalonym wcześniej miejscu i na określony sygnał np. gwizdek. W ten sposób dzieci wiedzą kiedy trening się zaczyna i kończy oraz ich orientacja skupiona jest na trenerze. Podczas zajęć ćwiczenia powinny być objaśniane w prosty i zwięzły sposób. Można przy tym np modelować głos, gesty, mimikę, zalecane jest również stosowanie sformułowań z bajek i kreskówek. Dzieci w okresie Balbini maja bardzo mocno rozbudowana sferę fantazji dlatego też podczas różnego rodzaju objaśnień można stosować język fantazji. Trener jako wzór do naśladowania powinien w odpowiedni sposób motywować zawodników oraz okazywać wysokie zaangażowanie duchowe w zajęcia, dawać nie tylko wskazówki co do właściwej formy przebiegu danego ruchu, ale przede wszystkim dawać zadania (ćwiczenia lub gry) które wymuszają konkretne ruchy. Dzieci w tym wieku uczą się nie tylko na zasadzie naśladowania, ale również własnych prób i błędów, dlatego też trener powinien zwracać uwagę na samokontrolę dzieci podczas zajęć. Warto również prowadzić system nagród za systematyczność, zaangażowanie na treningu, dobrą współpracę w grupie, zachowania fair play oraz kar za złe zachowanie podczas treningu, dokuczanie innym, przeszkadzanie w prowadzeniu zajęć aby dziecko wiedziało co jest dobre a co złe i co może lub powinno robić podczas treningu a czego mu nie wolno robić.
Zajęcia treningowe nie powinny trwać dłużej niż 60 minut, a każdy trening powinien być zakończony małą grą wewnętrzną do max 4x4. Można podczas takich gier stosować różne innowacje takie jak np. wiele bramek.
W okresie Bambini nie należy stosować żadnych mistrzowskich rozgrywek. Przykładowymi formami organizacyjnymi w tym okresie mogą być turnieje halowe i mecze towarzyskie, gry i turnieje wewnętrzne, festiwale piłkarskie. Należy pamiętać o tym, że każde dziecko podczas takich zawodów musi grać i nikt nie może długo siedzieć na ławce rezerwowych. Mogło by to doprowadzić do zniechęcenie się do gry, a w ostateczności do opuszczenia klubu.

Kontakt z rodzicami

Najważniejszymi osobami w życiu dziecka są rodzice, z którymi ono się utożsamia, którzy staja się dla niego wzorem do naśladowania i których sposób odnoszenia się do pociechy i nawiązania z nią kontaktu oddziałuje na rozwój oraz osobowość dziecka. Niestety jedną z głównych przyczyn rezygnacji dziecka z gry w piłkę jest presja rodziców. Ich hiperaktywność, szczególnie podczas meczów, jest jednym źródeł stresu dziecka i największą bolączką trenera. Jest zupełnie zrozumiałe, że jednym z marzeń każdego rodzica jest to, aby ich dziecko stało się profesjonalnym piłkarzem. Niestety takie szczęście może spotkać tylko nielicznych i wyłącznie dzięki wieloletniej ciężkiej pracy szkoleniowej! Rodzice muszą pamiętać i rola trenera jest im to uświadomić, że powodem, dla którego dzieci grają w piłkę nożną jest zabawa!

Kilka wskazówek praktycznych, w jaki sposób można skutecznie współpracować z rodzicami podczas edukacji sportowej małych piłkarzy:

1. Zrobić spotkanie przed pierwszymi zajęciami, by przedyskutować plany i oczekiwania w stosunku do zawodników jak i rodziców. Zachęcić do zadawania pytań i dać do zrozumienia, że mamy przemyślaną koncepcje, co do sposobu prowadzenia zajęć.
2. Wyrazić uznanie dla ich troski o rozwój dzieci. To sprawi, że będą bardziej otwarci i trener będzie miał z nimi łatwiejszy kontakt.
3. Należy zawsze słuchać pomysłów rodziców i ich odczuć. Oni są zainteresowani, ponieważ dotyczy to ich dzieci, które są włączone w tą zabawę. Zachęcić do rodzicielskiego zaangażowania.
4. Należy pamiętać o swoich celach i robić to, co uważa się słuszne dla dobra dziecka i wartości zespołu - nie wyłącznie dla dobra rodziców. Żaden trener nie może spodobać się każdemu!
5. Jeśli dochodzi do konfrontacji - należy rozmawiać w cztery oczy, nie w obecności osób trzecich. Nie wolno się tłumaczyć ze wszystkiego, ponieważ to stawia w pozycji obronnej. Należy pozwolić wypowiedzieć się rodzicom, ale kiedy ty mówisz postaraj się by cię uważnie wysłuchali. Posłuchaj ich punktu widzenia, podziękuj za możliwość spojrzenia z innej strony. Decyzja co do dalszego postępowania zależy wyłącznie od trenera.
6. Nie należy dyskutować o graczach z innymi rodzicami oraz nakazać aby nie krytykowali swoich, ani innych dzieci w obecności osób trzecich.
7. Nie wolno winić zawodników za działania rodziców.
8. Należy być konsekwentnym! Nie powinno się zmieniać ustalonych reguł i zasad.
9. Najważniejsze - trzeba być uczciwym! Jeśli traktuje się wszystkich swoich zawodników w taki sam sposób to zyskuje sie szacunek oraz uznanie rodziców.

Model lekcji treningowej

,,Trening" a ściślej lekcja treningowa nie powinna trwać dłużej niż 60minut. Całe zajęcia składają się z 3 części: wstępnej, głównej i końcowej.

Część wstępna obejmuje przywitanie, zmotywowanie do zajęć i rozgrzewkę, na którą składają się proste formy ruchu beż piłki. Czas trwania tej części zajęć powinien wynosić do 10 min z przerwą wypoczynkową, którą można wykorzystać na zmianę ustawienia przyrządów lub przyborów. Zaleca się stosowanie jednego ustawienia, do którego utworzonych jest wiele ćwiczeń gier i zabaw. Ułatwia to organizację i pozwala zaoszczędzić czas. Wybrane środki można w czasie ich trwania swobodnie modyfikować i zmieniać. Dzieci przychodzą na zajęcia ,,naładowane energią", dlatego pierwsze aktywności powinny dać im szansę się ,,wyładować" w kontrolowany sposób. Prowadząc zajęcia na hali sportowej lub w sali należy wykorzystywać możliwie często w tej części wszelkiego typu przyrządy, które imitują place zabaw i podnoszą motywację. Nazwa bloku ,,proste formy bez piłki" nie oznacza bynajmniej, że w tej części zajęć piłka w żądnym wypadku nie może się pojawić. Chodzi jedynie o to, by dominowały środki bez jej udziału, a ćwiczący mógł się skoncentrować na danej technice przemieszczania ciała.

Część główna składa się z 2 elementów tj. prostych zadań, gier i zabaw z piłką (w różnej kolejności i układzie czasowym). W odróżnieniu od zajęć w szkole gdzie temat lekcji/treningu musi być jasno określony w pracy z juniorami U-6/7 stanowi to aspekt drugorzędny. Najważniejsze jest mieszanie ćwiczeń z zabawami i grami, a celem głównym jest rozbudzenie zamiłowania do futbolu. Część główna zajęć winna trwać ok. 20-40min. Na zakończenie części głównej ZAWSZE wystąpić musi gra w piłkę nożną trwająca 10-15 min. W grze dzieci dostają możliwość sprawdzenia i wypróbowania nowych umiejętności w swobodnej i nieskrępowanej grze. Jest łącznikiem między zabawą a futbolem, do którego młode dzieci chcemy włączyć. Z tego też powodu musi być na każdym treningu!

Część końcowa składa się z ćwiczeń uspokajających oraz zakończenia i podsumowania zajęć

 

Wskazówki organizacyjne

• Grupa powinna liczyć max 14osób (na jednego trenera), jej liczebność winna być dostosowana do warunków, w jakich przyjdzie prowadzić zajęcia
• Należy bezwzględnie prowadzić dziennik zajęć, gdzie obok rozpisanych jednostek należy mieć rejestr przebytych urazów, chorób, alergii, branych leków, a przede wszystkim niezwłoczny telefon kontaktowy z rodzicami lub opiekunami.
• Zajęcia najlepiej prowadzić we dwójkę - jeden prowadzi, a drugi asystuje. Unikać prowadzenia raz jeden - raz drugi! To dezorientuje dzieci, które chcą mieć 1 lidera zajęć
• Zajęcia zaplanować 2 razy w tygodniu.
• Czas zajęć ma się wahać od 30 min (początkowo) do 45 (maksymalnie).
• Bezpieczeństwo najważniejsze - przed każdymi zajęciami sprawdzić miejsce ćwiczeń, sprzęt treningowy i otoczenie.
• Wymagać, by dzieci w celu ochrony stóp przed urazami, na zajęciach ćwiczyły w tzw. ,,zamkniętym obuwiu", czyli okalającym całą stopę. Idealne są wszelkiego typu sportowe buty skórzane - niekoniecznie piłkarskie.
• Zagwarantować dostęp do napojów w czasie przerw pomiędzy ćwiczeniami.
• Pomagać dzieciom w przebraniu się na trening (rola rodziców lub asystenta trenera).
• Na każde zajęcia należy mieć przygotowany roboczy konspekt zajęć, który następnie po wpisaniu uwag z zajęć należy wpiąć do dziennika zajęć.
• Co pół roku przygotować dla rodziców każdego z dzieci krótki opis własnych spostrzeżeń, co do rozwoju sprawności motorycznej i intelektualnej dziecka.
• Nagradzać (słownie lub w inny sposób) dzieci, które regularnie ćwiczą na zajęciach.
• Każde zajęcia zaczynać i kończyć wspólnie z dziećmi.
• Prowadząc zajęcia należy ustawić się tak, by wszyscy ćwiczący znajdowali się przed trenerem.
• Planując zajęcia sportowe należy wykazać się dużą elastycznością. Liczba ćwiczących jest z reguły bardzo labilna. Planowane środki powinny być niezależne od liczby ćwiczących lub łatwe do modyfikowania w tym względzie.
• Dzieci i trener wspólnie siadają na zmieni, dzięki czemu podopieczni szkoleniowca mają jasny punkt orientacyjny, kiedy się trening właściwie zaczyna. Koncentracja orientuje się na trenerze!
• Objaśnić tylko najbliższe zadanie - nie całe zajęcia. Zadania przedstawiać na rysunkach lub ujmować w języku fantazji.
• Unikać dłuższych przestojów w zajęciach - obciążenie krótkie, ale intensywne i częste.
• Wprowadzić system nagród i pozytywnej rywalizacji (wg zasad fair-play)
• Dobrze jest założyć stronę internetową z informacjami dla rodziców, zdjęciami itp.
• Objaśniając ćwiczenia powinno się stosować zasadę ,,KIZ" - krótko i zrozumiale. Język i sformułowania muszą być zrozumiałe dla dzieci!
• Nie unikaj przesadnej gestykulacji - to koncentruje uwagę i budzi motywację.
• Unikaj kolejek, stania w miejscu i marnowania czasu.
• Nie należy przeskakiwać szybko z ćwiczeń na kolejne, trzeba pozwolić dzieciom ,,wejść" w zabawę.
• Mówić głośno do wszystkich, ale wskazówki dawać ciszej indywidualnie.
• Układ przyborów lub przyrządów do ćwiczeń tak dobrać, by można było na nim poprzez drobne modyfikacje przeprowadzić nie jedno ćwiczenie czy zabawę, ale co najmniej kilka (a nawet całe zajęcia!)

Kacper Szczepański